ค้นหาครูคนเก่ง
“วัยเรียน…”
ผลสอบปลายภาค…ผลสอบกลางภาค หรือคะแนนเก็บระหว่างภาคเรียน…พอใจบ้างไม่พอใจบ้าง…เป็นธรรมดา…สำหรับท่านที่ไม่มีเวลาดูแลบุตรหลานในเรื่องการเรียน และการบ้านต่าง ๆ ยินดีนะครับสำหรับศิษย์ใหม่ทุกท่าน…หรือทบทวนอาทิตย์ละครั้ง ในเรื่องการแปลข่าว สนทนาภาษาอังกฤษ หรือเสริมประเด็นต่าง ๆ ทางคณิตศาสตร์ จำนวนศิษย์ 3-5 คนต่อห้อง ดูแลได้เต็มที่นะครับ…ใกล้ ๆ บ้านปั่นจักรยานมาเรียน…ถ้าศิษย์ศรัทธาในความขยันก็สำเร็จดังที่หวังทุกคน…
การเรียนคงต้องใช้เวลานะครับ…แตกต่างจากการลงทุนในเรื่องต่าง ๆ ดังสุภาษิตจีนที่ว่า “มีเวลา 3-5 เดือนปลูกพืชสวนครัว มีเวลาเป็นแรมปีปลูกพืชล้มลุก มีเวลาเป็นสิบปีปลูกไม้ยืนต้น มีเวลามากกว่านี้ให้สอนคน”…การสอนคนเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน…
“ความแตกต่าง…”
แต่ละคนก็มีการเรียนที่ต่างกันไป…บางคนเรียนมากแต่การเรียนไม่เป็นที่พอใจ บางคนไม่เคยเรียนพิเศษที่ไหนแต่การเรียนเป็นที่น่าพอใจ มีให้เห็นอยู่เป็นประจำ ที่ทำได้คือทำอย่างไรให้ศิษย์จำสิ่งที่ได้สอนไปแล้วได้อย่างมั่นคง วางแผนการทบทวนให้โดยมีแบบทดสอบเป็นระยะ ๆ สอนไปแล้วลืมคงไม่ต่างกับการไม่มาเรียน ถ้าศิษย์มีความรับผิดชอบดีเลิศก็ยินดีที่จะเดินเนื้อหาไปข้างหน้า…ไม่ต้องเสียเวลามาทบทวน…
“ค้นหาครูที่เก่ง…”
เริ่มต้นการค้นหา หวังว่าลูกน่าจะได้ผลการเรียนเป็นที่น่าพอใจ และแล้วเปอร์เซ็นต์ที่ออกมา คนขยันก็ประสบความสำเร็จเช่นเคย เปลี่ยนที่เรียน เริ่มต้นการค้นหาต่อไป…ครูคนเก่งอยู่ไหนหนอ อยู่ที่ตัวศิษย์เองนะครับ เอาเวลาค้นหาครูมาอ่านหนังสือรับรองว่าเก่งทุกคน ครูชี้แนะแนวทาง วางแผนการอ่าน การทบทวน ตรงไหนอ่านแล้วไม่เข้าใจก็ถามเพื่อที่จะเดินเนื้อหาบทถัดไป สรุปประเด็นต่าง ๆ สำคัญมากกว่านี้คือปลูกฝังความรับผิดชอบ ให้รักการอ่าน มิใช่การมานั่งฟังอย่างเดียว พอถึงบ้านเหมือนเดิม…นี่คือสิ่งที่ครูให้
“สอบเรียนต่อ…”
เพราะการเรียนไม่มีที่สิ้นสุด ไขว่คว้าค้นหา ผู้คน สังคม ที่พึงปรารถนา สำเร็จ ผิดหวัง น้ำตา มีให้เห็นเป็นปกติ ขอให้มีกำลังใจ มีเป้าหมายที่ชัดเจน สำเร็จทุกคน… ถ้าอ่านหนังสือตามแผนที่วางไว้ เพราะการเรียนคือการวางแผน เฉกเช่นงานทั่วไป…รู้เป้าหมาย รู้ทิศทางสู่ความสำเร็จ…ขยัน สม่ำเสมอ อดทน มีสมาธิ ใจสงบ ลงมือทำ บรรลุเป้าหมาย ตอกย้ำว่าตัวเองทำได้ ถ้าลงมือทำ แต่ที่ไม่สำเร็จเพราะ ผัดวันประกันพรุ่ง ไม่รู้เป้าหมาย ขี้เกียจสม่ำเสมอ อดไม่ทน ว้าวุ่น สับสน ลงมือนอน เที่ยว บรรลุเป้าหมายเช่นกันแต่ตรงกันข้าม ไม่สำเร็จ ตอกย้ำว่าตัวเองทำไม่ได้ เพราะไม่ลงมือทำ ชีวิตเลือกได้ เลือกเอา เยาว์วัยไขว่คว้า หาความรู้ ก้าวสู่อนาคตที่สดใส่ ไม่หดหู่ หมดหนทางอันกว้างไกล ขอแค่ มีใจ มุ่งมั่น ขยันเอย…
“ลานใจ…”
ทุกหนแห่งที่ก้าวเดิน พร้อมคำถามในจิตใจ ทำไมต้องเรียนรู้ ไม่เรียนไม่ได้หรือ จะเป็นอะไรไหม อยากนอน ใครจะทำไม ไม่อยากมีสังคม ที่เป็นกรอบของการกระทำ อยากตื่นขึ้นมาวิ่งเล่น สนุกสนาน เฮฮา เช่นเมื่อในอดีต จะได้ไหม อยากเห็นทุ่งหญ้าเขียวขจี ไม่อยากเห็นตึกรามบ้านช่องสุดสายตา ไม่อยากมีขอบเขตกั้นสายตาดั่งทะเล อยากอยู่โดดเดี่ยวจะได้ไหม โลกที่เป็นตัวของตัวเอง ไม่มีชนชั้น ดีชั่ว อยากปล่อยความคิดให้เสรี ผ่านไป…เป็นไปได้ ถ้าใจอยากจะเป็น กี่วัน กี่ปี อยู่ที่ใจ กินอาหารบำรุงกาย กินธรรมบำรุงใจ กายเดินไปแต่มีใจบังคับ เป็นพวงมาลัยชีวิต ลูกดื้อเพราะกินแต่อาหารกาย ลองพาลูกไปกินอาหารใจในลานธรรม วัดที่ไม่มีถาวรวัตถุ อยู่อย่างธรรมชาติ…กินธรรมบำรุงใจ เพื่อไปบังคับกาย ทำได้ไหมกับวิถี ชีวิตไทยดังเช่นในอดีต…ภูมิใจในความเป็นไทย…
"ศิลปะ…"
สอนพื้นฐานการวาดภาพ…การลงสีและการจัดองค์ประกอบภาพ…เพื่อใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ พัฒนาบุคลิกภาพและอารมณ์ (EQ)…ฝึกจิตให้นิ่งไปกับรูปที่ศิษย์จินตนาการ…โลกใบเล็ก…บางคนก็ว่าใบใหญ่…บ้างว่าสดใสน่าอยู่…แต่บางคนว่าหดหู่เสียกระไร…เพราะจินตนาการ…ที่ต่างกันไป…แล้วจะทำยังไงให้โลกสดใส…เติมสีสันโลกใบนี้ให้สดใสด้วยศิลปะ…แล้วจะเติมอย่างไร…พี่ ๆ มีคำตอบ…" ART COURSE "